küçükken yapılan şapşallıklar

tvde oynayan oyuncuların canlı yayında zannederdim birine reklam girince diger kanala geçip orda oynuyo diye düşünürdüm

ilkoul 4. sınıftayım. kız çocuğuyum, yemeklere, oyuncak bebeklere falan çok meraklıyım. internetten kız giydirmece falan oynuyorum. sanalika oynuyorum lan, bildiğin sanalika yani. heh, yemeklere meraklıyım dedim ya, elim ayağım tek durmuyor, devamlı mutfağa gidip sanki bir şeyler yapabilecek gibi orayı bnurayı karıştırıyorum. her şeyi yıkıyorum, deviriyorum bir de anneden azar yiyorum. ama hala inatçıyım. neyse. birgün annem komşuya gidiyor, babam da işinde gücünde... ben de fırsatını bulmuşum, dalıyorum mutfağa. elime geçen bulgur kutusuyla bulgyr pilavı yapmaya karar veriyorum. tencereye düküyorum bulguru, koyuyorum üstüne buz gibi suyu, içine hiçbir şey ilave etmeden pişiriyorum. acayip heyecanlıyım, muhteşem, olağanüstğ bir yemek yaptığımı düşünüyorum. bulgur suyunu emdikten sonra bi tabağa koyup tadına bakıyorum. eleh, o ne lan öyle! tatsız tuzsuz, çirkin bişey olmuş! yiyemiyorum ki arkadaş. tabii anneden. gizli ziyandıkaçlığı ettiğim için paniğe kapılıyorum. o kadar çok buılgur pilavı yapmışım ki nereye saklasam diye düşünüyorum, çöpe atmaya karar veriyorum. çöpe atsam annem görür, en iyisi mi lavaboya dökeyim diyerek tüm bulguru boca ediyorum. hah, raylar burada kopuyor işte. elimle girişiyorum bulgura. ama nasıl girişme, çeşmeyi de açıyorum böyle sulu bulgurlu küçük bir gölete çeviriyorum lavaboyu. bi kısmını gidere sokmayı başarıyorum ama çoğunluk hala yüzüyuor gözümün önünde. ittirdikçe geri çıkıyor bulgurlar. bilin bakalım nolmuş? lavabo tıkanmış. annem gelince azarın eşeğini yemiştim. ne kadan abuk bi insanmış ya edit: başlık başıma kalmış yine... anam kalmamış.. görmemişim yahu allam

yazmakla bitmez

şapşallık ne demek aq

5 yaşında filanım. sokakta arkadaşlarımla tuğla ezip yemek yapmaca karabiber diye toprak katmaca su katmaca ooo iyice igrençleşme oynuyorum. annem balkondan bağırıyo tuğbaaa diye. gittim mandala sıkıştırılmış 20 tl attı. ekmek almaya gidicem arka mahalleye. günlük görevim. çok sık kağıt para atmazdı zaten. genelde tek tek bozuk para atardı gözümle takip edip düştüğü yeri bulup pıt pıt toplardım yerden. velhasıl kelam bizimki attı mandallı kağıt parayı. aldım yerden, mandalı açıp kapatıp oynaya oynaya gidiyorum. bakkala gittim ekmeği aldım. mandalın ucunda para yok. bakkala parayı değil mandalı götürdüğümü fark ettiğim an çok acıydı. almadan geri döndüm tabi. dönüş yolumda parayı aradım yok. allahsızlar çalmışlar parayı. annem de yazık... sen uçmasın diye parayı mandala takıp at, çocuk bi şarkının laylaylilaylom kısmında gaza gelip hoppaaa kaybetsin parayı

küçükken bizim bakkal veresiye hesap tutuyordu bize. biz bakkala gider istediğimizi alır eve dönerdik. baktım para ödediğimiz yok. 5-6 yaşlarındayım o zaman. gittim bütün mahalledeki çocuklara abur cubur aldım, ilk ziyafetimi verdim resmen. bu böyle biraz sürdü tabi. ay sonu evde işin özü anlaşıldı ama baya para ödemişiz tabi :))

karıncaları yuvalarına yiyecek taşırken izlemeyi çok severdim.içeride kraliçe karıncanın olduğunu ve dışarıda işçi,yük taşıyan karıncaların olduğunu sanıyordum.işçi karıncalara üzülüp,yorulmasınlar diye ağızlarındaki kırıntıları alır yuvalarının deliklerine atardım.

fındığa kabugundan dolayı kahverengi ceviz diyormuşum. cevizi ne renk görüyorsam artık :d

'arı bende bal yok çiçeklerde daha çok' diyince arı beni anlayıp çiçeklere gider sanıyordum

babam esnerken ağzına kolumu sokmam.

yağmurda bisikletle annemden kaçmıştım ey gidi

hiç deniz görmediğim için içimde uhde kalmıştı.aynısını bari karıncalar yaşamasın diye onlara yapraktan gemi yapar su birikintisinde yüzdürürdüm.bence mutlu olmuşlardı yani

•annem 'elma yıkayıp getir de yiyelim' dediğinde elmayı tutup prille yıkamıştım. •dizilerde yorgan altında abuk subuk hareketlerle sevişirlerken kadının küpesini bulmaya çalıştıklarını sanıyordum. •hepsi bir diye bir grup vardı zamanında, onun bir şarkısında kızlar dans edince televizyon açılıyordu ve kaslı bir adam gözüküyordu. dans edince o adam gelecek diye odamda sabaha kadar aynı dansı yapmaya çalışıyordum. •anasınıfında bale gösterisi sırasında önce sahnede dönüp sonra kendi etrafımda dönmem ve son olarak selam verip yerime gitmem gerekiyormuş. sahnenin ortasına gidip bir sağa bir sola bakıp yere oturmuşum. •ben 3.5-4 yaşındayken kuzenlerim ve eniştem arka bahçede oynayacaklarmış beni de davet etmişler parka gideceğiz diye. babanneme yardım ettiğim için gidememişim. sonrasında gitmek istemişim ama bildiğim tek park bir kilometre uzaklıkta bulunan koşuyolu parkıymış o zamanlar. çocuğum lan ne bileyim ben? dünyada bir tek o park var sanıyormuşum. oraya gitmek için de ana caddeden karşıya geçmeniz gerekiyor ki 12-13 yaşıma kadar tek başıma geçemedim hiç oradan. ben çıkmışım siteden, ana caddeye kadar gelmişim. bu sırada kuzenlerim eve gelmiş, lilithimsi onlarla olması gerekirken ortada yok. annem hamile haliyle polis arabasında, baba tarafında arabası olan kim varsa da kendi arabalarıyla beni aramaya başlamışlar. ben tam karşıdan karşıya geçecekken bir kadın beni tutmuş, çekip sorgulamaya başlamış kimim kimsem yok mu diye. olayı anlatmışım sonra babannemlere yakın oturduğunu söylemiş beni götürmek istemiş. tamam demişim dönmüşüz beraber. yolda annemler beni kadınla görmüş ve akılları çıkmış. sonra her şey açığa çıkınca babannemlere gitmişiz. herkes birbirine haber vermek için koşuşturup dururken, ben koştura koştura eve girip oturup puding yemişim. •filmlerde öpüşüyorlar ya da yakınlaşıyorlar, bir bakıyoruz kadın hamile. anasınıfında ali diye bir çocukla portakal dansı yapmışım. çocuk çok yakınımda olduğu için hamile kaldığımı sanmışım ve eve gidince deli gibi ağlamaya başlamışım. •kardan adamların canlandığını sanıyordum. kardeş istiyordum ama aşırı kıskanç olduğum için sinirlenince yok olmasını da istiyordum. ben de ailemden bana kardan kardeş yapmalarını istemişim. onlar da bunu ciddiye alıp gerçekten kardeş yapmışlar. bir süre sonra bakmışım erimiyor, siz çok beceriksizsiniz, diye azarlamışım onları. edit: arkadaşlar düşündükçe aklıma başka şapşallıklarım geliyor. düşündükçe çıldırıyorum ulan ne sorunluymuşum. •sihirli annem dizisindeki periliçe'yi allah sanıyordum. •annem ütü yaparken bana 'sakın dokunma kızım sıcak' demesi üzerine benim 'aaa bakayım gerçekten sıcak mıymış' deyip elimi ütünün metal kısmına yapıştırmam. •peluş oyuncaklarımın tüyleri yeniden uzayacak sanıyormuşum bu yüzden hepsinin tüylerini kesiyormuşum. •barbie bebekleri öpüştürüp niye bebek olmadı diye ağlıyormuşum.

oturma odamızda kabe fotoğrafı vardı çerçevenin içinde. kabenin üzerinde de bulut şeklinde hala anlam veremediğim bir bulutumsu şey vardı göğe doğru yükseliyordu sanki. ben onu tövbe haşa allah zannederdim. hep ona bakarak dua edip ne isteyeceksem fotoğrafa bakarak isterdim. allahım sen affet

aynı evde büyüdüğüm kuzenimden 2.5 ay büyüğüm. kıskanç biri olduğum için küçükken hep sen onun ablasısın diyorlarmış bana. bende ablalığa nasıl kaptırdıysam ilkokulda gidip sınıf öğretmeniyle görüşüyomuşum durumu nasıl diye

sürekli dövdüğüm erkek kardeşimin dişine dolgu yapmışlardı. yüzünün yarısı yumruğum kadar şişmişti. bu yüzden çok ağladım la. hayır benim kardeşim benden başkası ona bir şey yapamaz. onu sevdiğimi o zaman anlamıştım.

dedemin ismi " ekber ". küçükken her ezan okunduğunda dedeme okunur sanardım. 8 yaşıma kadar dedemi allah sandım amk.

düğünde havuza düşmek. hemde ufak gelinlik gibi bi şeyle.